Self-portrait with a hat - Cam Tablosu

Gauguin, Polinezya'daki ilk kalışının ardından 1 Eylül 1893'te Paris'e döndüğünde, Tahiti eserlerini sunmaya ve "vahşi" resmini haklı çıkarmaya karar verdi. Çabaları tamamen başarılı olmadı: Kasım ayında Musée du Luxembourg'a bir tablo (La Orana Maria, New York, Metropolitan Museum of Art) teklif etti, ancak reddedildi. 

En büyük Tahiti başyapıtlarından oluşan bir sergi, dilediği kadar başarılı olmadı. Degas, Jarry ve Natanson gibi birkaç ressam ve eleştirmen onu destekledi, ancak sanatçıların çoğu kararlı değildi. 

Bu otoportre, bu aksiliklere bir yanıt, onun asi ruhunun yenilenmiş bir doğrulaması gibi görünüyor. Gauguin'in arkasına -ayna görüntüsü gibi- ünlü Manau Tupapau'yu (Ölülerin Ruhu Nöbet Tutuyor, Buffalo, Allbright Knox Sanat Galerisi), kendisine göre Pasifik'teki kalışının en önemli ve kayda değer eseri yerleştiriyor. 

Kendisini yeni stüdyosunun sarı ve zeytin yeşiline boyadığı "Tahitileştirilmiş" dekorunda tasvir ediyor. Sağdaki mavi ve sarı Malaya peştemâli egzotik ıvır zıvırla dolu olduğunu hatırlatıyor. Üzerine koyduğu görüntü, "ilkel" özelliklere sahip, sağlamlığı basit fırça işleri ve tuvalin kaba malzemesiyle vurgulanan evcilleşmemiş bir sanatçının görüntüsüdür. 

Resmin arkasına Gauguin, genç arkadaşı William Molard'ın (1862-1936) hafifçe çarpıtılmış yüzünü çizdi. Wagnerian bir müzisyen olarak, o zamanlar Strindberg ve Durio gibi bazıları Gauguin'in çalışmalarını halkın dikkatine sunmaya yardımcı olacak olan Montparnasse'nin Avrupalı ​​​​bohem sanatçılarıyla bağlantıları vardı. 

Resmin iki yüzü, ressamın Paris'te bulunduğu 1893-1894 kışının güzel bir özetini sunuyor. Bu kısa dönem, yüzyılın başında ilkelciliği Avrupa kozmopolit avangardına sokmanın temelini attı.

Self-portrait with a hat