Self-Portrait 1889 - Mdf Tablosu

Kariyeri kısa olmasına ve sadece 10 yıl sürmesine rağmen, Vincent van Gogh son derece üretken ve yenilikçi bir sanatçı olduğunu kanıtladı. Peyzaj, natürmort, portre gibi çeşitli konularla deneyler yaparken, onu bir sanatçı olarak tanımlayan şey kendi portreleri oldu. Selefi Rembrandt van Rijn gibi, Van Gogh da kendini portre sanatının özverili ve araştıran bir uygulayıcısıydı. Mart 1886'da Paris'e geldikten hemen sonra ilk gezilerini üstlenerek ve Saint-Rémy'deki Saint-Paul-de-Mausole akıl hastanesinde kaldığı süre boyunca son, doruğa ulaşan çalışmalarını yürüterek en az 36 otoportre yaptı. Washington tuvali, Van Gogh'un yaptığı son otoportrelerden biridir. 

Akıl hastanesindeki gönüllü stajının ilk aylarında, sanatçı figür resmine çok az ilgi gösterdi ve bunun yerine çevredeki manzaraya odaklandı. Ancak 1889 yılının Temmuz ayının başlarında, akıl hastanesinin yakınındaki tarlalarda resim yaparken Van Gogh, epilepsi belirtisi olabilecek ciddi bir çöküş yaşadı. Beş hafta boyunca aciz kalan ve bu deneyim karşısında büyük ölçüde sinirlenen sanatçı, bahçeye bile çıkmayı reddederek stüdyosuna çekildi. Bu resim, o bölümden kurtulduktan sonra ürettiği ilk eserdir. Eylül 1889'un başlarında kardeşi Theo'ya yazdığı bir mektupta şunları gözlemledi: 

Kendinizi tanımanın zor olduğunu söylüyorlar - buna inanmaya çok istekliyim - ama kendinizi boyamak da kolay değil. Bu yüzden şu anda iki portrem üzerinde çalışıyorum - başka bir model eksikliğinden dolayı - çünkü biraz figür çalışması yapmanın zamanı geldi. Kalktığım güne başladığım biri; Bir hayalet kadar zayıf ve solgundum. Koyu menekşe-mavi ve sarı saçlı beyazımsıdır, bu nedenle renk etkisi vardır. Ama o zamandan beri, hafif bir arka plan üzerinde dörtte üç uzunluğunda bir başkasına başladım. 

Bu otoportre özellikle cesur bir tablodur ve görünüşe göre daha sonra rötuş yapılmadan tek oturuşta yapılmıştır. Burada Van Gogh, elinde paleti ve fırçalarıyla ressamının önlüğüne bürünmüş, iş başında kendini resmetmiştir; bu, daha önceki iki otoportresinde zaten benimsediği bir kılıktır. Pozun kendisi ve sanatçının bakışının yoğun incelemesi neredeyse benzersiz olsa da - Rembrandt'ın ara sıra tavizsiz otoportrelerini düşünmek yeterlidir - görüntünün musallat ve perili kalitesi farklıdır. Önlük ve zeminin koyu mavi-moru, saçının ve sakalının canlı turuncusu, yüzünün sarı ve yeşiliyle şaşırtıcı bir tezat oluşturuyor ve solgun bir tendeki yüz hatlarının zayıflığını artırıyor. Dinamik, hatta çılgın fırça çalışması, tasvirine alışılmadık bir dolaysızlık ve etkileyicilik katıyor. Saf yoğunluğunda, sanatçının daha sakin ve daha kendine hakim göründüğü aynı zamanda yaptığı diğer otoportreyle (Musée d'Orsay, Paris) keskin bir tezat oluşturuyor. Yine de Van Gogh, "gerçek karakterini" yansıtan Washington tablosunu tercih etti.